O dereito da infancia e da adolescencia en PARTICIPAR na CONSTRUCIÓN da súa VILA ou CIDADE formando parte dunha CIDADANÍA ACTIVA, de tal forma que sexan partícipes e executores dos cambios na súa contorna.

Para que exista ese protagonismo, a INFANCIA e ADOLESCENCIA debe reflexionar sobre a súa contorna (espazo no que desenrolan a súa vida), o seu contexto e propoñer solucións de cambio, é dicir, tomar conciencia do que implica ser suxeito de dereito e a importancia que pode ter a súa participación como motor de cambio do resto da sociedade.

Cantan os galos pr’ó dia

Erguete, meu ben, e vaite.
 — Como m’ ei d’ ir queridiña,
 Como m’ ei d’ ir e deixarte.

 —D’ eses teus olliños negros
 Como doas relumbrantes,
 Hastr’ as nosas maus unidas
 As vagoas ardentes caen.
 ¿Como m’ ei d’ ir si te quero?
 Como m’ ei d’ ir e deixarte,
 Si cá lengua me desvotas
 E có coraçon me atraes?
 N’ un corruncho do teu leito
 Cariñosa m’ abrigaches
 Có teu manso caloriño
 Os frios pés me quentastes;
 E d’ aqui xuntos miramos
 Por antr’ ó verde ramaxe,
 Cal iba correndo á lua
 Por enriba dos pinares.
 ¿Como queres que te deixe
 Como que de ti m’ aparte,
 Si mais qu’ á mel eres dulce
 E mais qu’ as froles soave?

      —Meiguiño, meiguiño meigo,
 Meigo que me namoraste,
 Baite d’ onda min meiguiño
 Antes qu’ ó sol se levante.

      —Ainda dorme, queridiña,
 Antr’ as ondiñas do mare,
 Dorme por que m’ acariñes
 E por qu’ amante me chames,
 Que sol’ onda tí, meniña,
 Pódo contento folgare.

      —Xa cantan os paxariños,
 Erguete, meu ben, qu’ é tarde.

      —Deixa que canten, Marica,
 Marica deixa que canten…
 Si tí sintes que me vaya,
 Eu relouco por quedarme.

      —Conmigo, meu queridiño,
 Mitá dá noite pasaches.

      —Mais en tanto ti dormias
 Contenteime con mirarte,
 Qu’ asi sorind’ entre soños
 Coidaba qu’ eras un anxel,
 E non con tanta pureza
 O pé d’ un anxel velase.

      —Asi te quero, meu ben,
 Com’ un santo dos altares,
 Mais fuxe… qu’ ó sol dourado
 Por riba dos montes saye.

      —Irey, mais dame un biquiño
 Antes que de tí m’ aparte;
 Qu’ eses labiños de rosa
 Inda non sei como saben.

      —Con mil amores chó dera,
 Mais teño que confesarme,
 E moita vergonza fora
 Ter un pecado tan grande.

      —Pois confesate, Marica,
 Que cando casar nos casen,
 Non ch’ an de valer, meniña,
 Nin confesores nin frades.
 Adios, cariña de rosa!

Rosalía de Castro